Met de ferry van Fred Olsen varen we van Agaete naar Santa Cruz de Tenerife. Als we een rondje door de stad maken volgen we een processie van dreumesen, verkleed als boeren en boerinnen. Ze lopen een beetje verwonderd in het gareel.
We halen Jacqueline op van het vliegveld, hebben met z’n drieen een heerlijk etentje met veel verse vis aan de haven van Los Abrigos en overnachten in Hostal los Amigos in La Mareta.
Etappe 19 is zwaar. 1200 m. dalen langs keienpaden en wandelgootjes met stenen en gruis in het midden.
Blij dat we in Agaete landen. Lieve hostess in Casa Calma Yoga Guesthouse. En heerlijke soep met vis en zeefruit in de haven.
Hostal Finca La Isa ligt hoog, prachtige locatie met uitzicht op Roque Nublo, relaxte huiskamer/eetzaal, wees niet te kritisch op sanitair en er worden voortreffelijke (vegetarische) maaltijden en ontbijten geserveerd.
Gisterochtend stonden we op met strakblauwe hemel, vanmorgen stormt het en hangt bewolking laag en worden we nat in de mist. We wachten een half uur, het ziet er dan iets beter uit en we lopen naar Cruz de Tejeda om daar te besluiten of we de etappe van vandaag zullen lopen. De toeristische mevrouw verzekert ons dat het aan de andere kant van de berg mooi weer is. We gaan op pad en beleven weer een prachtige wandeling langs smalle paden op de kraterwand, die hier dus heel oud is en begroeid met allerlei plantjes en bloemetjes. En het weer aan de andere kant van de berg is dus uitstekend.
We lopen boven de wolken en in de verte zien we Tenerife liggen.
Het paadje gaat over in bredere paden door dennenbos. De eerste huizen van Artenara zijn gedeeltelijk rotswoningen. Artenara is een gezellig dorp dat de schrijver Don Miguel de Unamuno eert. In de jaren twintig van de vorige eeuw bereisde hij Gran Canaria en schreef er een boek over dat bij Spanjaarden grote bekendheid geniet. Moet ik nog te pakken zien te krijgen. Verder heeft het dorp een stuk of zeven miradores (uitzichtpunten), het is dan ook schitterend gelegen aan de rand van de caldera.
Wandeling 28 uit “het groene boekje” (Rother wandelgids Gran Canaria) leidt o.a. langs amandelboomgaarden.
De route gaat over smalle paden langs de flanken van de caldera, de krater die hier miljoenen jaren geleden ontstaan is.
Het gebied rond Tejeda is een schitterend wandelgebied. Er zijn verschillende routes uitgezet die goed bewegwijzerd zijn. Het landschap varieert sterk. Van dennenbomen op hoogte tot bamboebossen in de dalen. En het is hier groen met velden vol kleurige bloemen. Het kan ook plotseling regenen.
We lopen de eerste etappe van de pelgrimsroute, komt overeen met etappe 17 van Paddy Dillon, en wordt ook wel de Koningsweg genoemd. Route wordt aangegeven met wegwijzers. Het grootste gedeelte is geplaveid met stenen/kleine keien. Desalniettemin enorm inspannend want we stijgen vandaag in totaal 1.000 meter. We passeren een aantal passen. De vegetatie wordt steeds diverser: lage struiken met kleine lila, gele en witte bloempjes. Helemaal boven dennenbossen, afgewiseld met rotsachtige plateaus.
Dit is een pelgrimsroute naar de kerk in Galdar. Op deze smalle paden langs de flanken en over de passen hebben al tienduizenden pelgrims gelopen.
Aan de andere kant van de bergketen is de vegetatie plotseling heel groen en uitbundig. Hellingen zien helemaal geel, langs de kant van het pad ziet het allerlei kleuren lila, roze, rood, wit, geel. Ik herken klaproos en brem, maar er is zoveel meer.
De uitzichten zijn fantastisch. Even na het hoogste punt (1570 m.) zien we in de verte de haven van Las Palmas.
Het eindpunt, Cruz de Tejeda, blijkt een parador te zijn. We lopen nog een paar kilometer door langs de heuvelrug en komen aan bij Finca La Isa, ons verblijf voor komende 3 dagen.
Vandaag route 37 van Rother Wandelgidsen Gran Canaria. Wandelpaden langs de flanken van 2 bergen bij San Bartolome. Prachtige vergezichten. Aan de ene kant groen en finca’s, aan de andere kant slechts verspreid staande dennenbomen.
San Bartolome is een gezellig historisch dorp met een bakker, een supermarktje en enkele cafe’s. Het is ook het beginpunt van de Camino de Santiago, een pelgrimstocht van 2 dagen over het eiland (en die niets te maken heeft met die andere camino op het Spaanse vasteland).
Langs een andere weg dan 2 dagen geleden loop ik terug naar Maspalomas. Ik wandel langs de zandduinen naar het strand en wil een uurtje in de zon gaan liggen. Dan een appje: ‘Totale chaos op Schiphol’. Rust weg.
Uiteindelijk weet Marijke dankzij hardlooptraining in de laatste minuut de gate te bereiken en de vlucht te halen. Opgelucht weerzien op het vliegveld van Gran Canaria.
Met een taxi gaan we een lange slingerende vrij smalle weg berg op naar San Bartolome de Tirajana, ook wel Tunte. Als ik denk dat we er zijn, blijkt het dorp nog 10 km verderop te zijn. De rit is spectaculair. Diepe kloven, steile wanden, ruige bergen die uit verschillende bruine lagen bestaan. De tegenstelling met het toeristische oord beneden is ongelooflijk. Nog hoger neemt de bewolking toe en rijden we in mist door een naaldbomenbos. In de schemering komen we aan en helpen bewoners de chauffeur in de smalle straatjes ons verblijf voor de komende 2 dagen te vinden.
Van Montana la Data tot Ayagaures gaat de route berg op over een slingerende asfaltweg. Niet veel verkeer, na Monte Leon bijna alleen wielrenners. De omgeving is opeens verbluffend mooi, vergezichten, dorpjes tegen de heuvelruggen aan. Het landschap is ruiger dan op vorige eilanden. Op het hoogste punt zie ik Ayagaures in het diepe dal liggen. Ik kan 2 dingen doen: doorlopen en in Ayagaures taxi uit Maspalomas bellen of me omdraaien en berg af terug naar Montana la Data. Ik geniet nog even van het uitzicht en besluit tot het laatste.
In m’n accommodatie is een wasmachine en ik gooi al m’n kleren erin. Gelukkig is het warm vandaag.
De boot naar Las Palmas heeft flinke deining. Ik merk dat ik niet alleen wandel- maar ook zeebenen heb. Ik ben niet zeeziek, een aantal medepassagiers wel. Het is zwaarbewolkt als we aankomen.
Las Palmas is opeens een enorm grote stad. De afstand van de aanlegplaats naar het centrale busstation is 6,3 km. Ik besluit het te lopen, maak ik ook wat van de grote stad mee. De weg is eenvoudig; langs een drukke verkeersweg en de daarnaast gelegen parkjes, promenades en winkelstraten.
Naar Maspalomas is ieder uur een bus dus ik hoef niet lang te wachten. In Maspalomas schijnt de zon.
Maspalomas is een enorm vakantieoord met allerlei attracties. De eerste etappe gaat langs Holiday World, cartbaan, aquapark en zo nog een en ander meer. De route is niet leuk. Aan de rand van de stad een enorme puinzooi en daar raak ik dan ook nog de weg kwijt. Paddy Dillon is hier echt niet duidelijk. Hij geeft in de gids ook aan dat de bewegwijzering en markering op Gran Canaria nog niet optimaal zijn. Dat klopt. Google Maps geeft uitkomst. En met zo’n 4 km extra kom ik halverwege de eerste etappe op Gran Canaria bij m’n hostel aan. Hostel Montana Luna in Montana Data.
Jammer dat de eigenaresse er niet is. Op Booking.com wordt ze omschreven als erg vriendelijk. Ik heb een mail gekregen met een ware speurtocht naar de nodige sleutels. Schijnt zo langzamerhand de gebruikelijke gang van zaken te zijn. Het hostel is wel mooi gelegen.
De Spaanse die me een lift aanbiedt naar de Spar vertelt dat het in Las Palmas altijd bewolkt is en in het zuiden altijd mooi weer.
En met de taxichauffeur die me weer terugbrengt heb ik heerlijk gelachen.
Ik wandel langs kilometerslang strand. Dat hier overigens geel is en niet zwart.
Vanmorgen naar de haven gelopen voor een ticket met de ferry naar Las Palmas op Gran Canaria, morgenochtend, om 6.30! Anders pas laat in de middag. En het schildpaddencentrum bezocht, waar schildpadden van wel een meter lang worden ‘gekweekt’ om uitgezet te worden hier langs de kust. Zijn kennelijk oorspronkelijke bewoners.
Morro Jable is een toeristisch oord, maar wel heel relaxed. Fuerteventura-noord is een paradijs voor surfers. En mountainbiken doen ze overal, met motor.
Met de ‘bus’ (een Unimog) naar de vuurtoren van Punda Jandi, zuidpunt van het nationaal park. De route van Paddy Dillon gaat vanaf Morro Jable maar aangezien de bus maar 2x per dag gaat vind ik het slimmer om bij het eindpunt te beginnen. Tot mijn verbazing stappen alle overige passagiers uit bij Cofete halverwege en ben ik de enige die meegaat tot het eindpunt. De rit is overigens soms adembenemend; links en rechts van de weg steil, de ene kant omhoog, de andere omlaag. En het landschap is steen, bruin kaal.
De wandeling begint prachtig langs de kust, dan op een hoger gelegen gedeelte vlak en kaal met veel tegenwind. Tot slot smalle paadjes langs de bergruggen. Na 21 km, 6 uur, terug in Morro Jable. Moe en voldaan. En vind mezelf ook wel stoer.
Met de bus naar Boca de Esquinzo. Daar pik ik de route weer op en loop langs het strand naar Morro Jable. Prima hostel: Maxorata. Wat oud en verf mag hier en daar bijgewerkt worden, maar ruime kamers en vriendelijke host.
Heerlijke verse vis!
Zo soepel als het op Lanzarote ging, zo stroef verloopt het op Fuerteventura. De etappes zijn langer, de bussen rijden minder frequent en de accomodaties schaarser, geen hostels. Het meest kamer- en appartementenverhuur via Booking.com.
Ik gooi mijn plan om, loop de eerste helft van de eerste etappe langs de krater op dit eiland en neem dan de bus naar de hoofdstad, Puerto del Rosario. Ik ben hier nu op Paaszondag aan het witte aangelegde strand van een rustdag aan het genieten en de was doen. Dat laatste doe ik met een paar druppeltjes uit mijn mini-flaconnetje lavender doucheschuim. Dan ruikt het weer lekker fris.
Morgen ga ik door naar Morro Jable in het zuiden en loop daar de laatste twee etappes op dit eiland en evt. nog alternatieve routes.
Ik loop voor ‘t eerst met volledige bepakking (= 7 kg + 1,5 liter water en lunch). Spannend, want volgens Paddy Dillon zijn er een paar steile steenachtige paden tussen Yaiza en het zuidelijkste puntje van Lanzarote. Bij de plaatselijke Decathlon een wandelstok aangeschaft.
Uiteindelijk blijken niet de bagage en ook niet de paden het moeilijkst te zijn, maar de felle zon. Strakblauwe lucht, zon die brandt op het uitgestrekte landschap gevuld met lavastenen. Ruig mooi, maar o wat warm.
Lanzarote lijkt vooral een eiland voor fietsers te zijn. Het heeft in het noorden fietsstraten buiten de bebouwde kom. In het midden van de rijbaan een fietsstrook. Max. snelheid 50 km en automobilisten blijven netjes achter de fietsen rijden.
Ook op andere plekken worden automobilisten gewaarschuwd voor wandelaars en fietsers en andersom.
Deze berichtjes schrijf ik op m’n mobiel. Toch wel inspannend, dus waarschijnlijk meerdere kortere dan enkele lange.
Ook de bijgaande foto’s maak ik met m’n mobiel. Ongecensureerd, niet uitgesneden en onbewerkt.
M’n keuze om mijn spiegelreflexcamera thuis te laten was een goede. Een mooie foto maken is al gauw een onderbreking van de wandeling. Een snapshot met mobiel is zo gemaakt.
Deze foto is van de haven van Arrecife, ca 100 meter van m’n hostal.
Heel veel groeten! Anne
Mijn haarband draag
ik wat lager om mijn verbrande neus en wangen te beschermen.Geen regen vandaag, maar harde wind. Bij vlagen keiharde wind.
Mooie route van Tias naar Yaiza. Wandel eerst langs hooggelegen witte dorpjes. Het uitzicht is weids. Daarna lavavelden met kraters die door zon en wolken wisselen van kleur, van licht oranje naar stoffig rood en veel tinten bruin. Vervolgens door het Timanfaya Nationaal Park waar ik een ontmoeting heb met een kamelenkaravaan.
Morgen laatste etappe op Lanzarote.
In Arrecife regent het licht, op de route tussen Teguise en Montana Blanca miezert het bijna de hele tijd. Volgens de receptionist het mooiste gedeelte van Lanzarote, want groen. Inderdaad hellingen met gele, witte en lila bloempjes en laag gras en tuinbouw. Verder is de route nogal saai; bijna van begin tot eind brede halfverharde landbouwwegen. Door miezerige regen vergeten zonnebrandcreme te gebruiken en toch verbrand.
Vandaag prachtige wandeling over de top van het eiland (ca 620 m). Links en rechts kustlijn en zee. En Lanzarote is inderdaad vlak. Met heel veel grote bruine bulten.
Ik ben nog niet andere wandelaars tegen gekomen die dezelfde route lopen. Ik klets vooral met Lanzaroten. Goed voor mijn spaans. Niet dat ik altijd alles begrijp, maar het is wel gezellig.
Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, wijst de vriendelijke mevrouw me meteen waar de fietsverhuur is. Over fietsen later meer.
Witte huizen, lichtgroene waas over laag landschap, stoffig bruin wat hoger, waar de kraters zijn. Met de bus van Arrecife naar het beginpunt van de route in Orzola. Het landschap is vlak, zeggen de Spanjaarden; heuvelachtig zeggen Nederlanders. De route is goed bewegwijzerd, de wegwijzers niet te missen in een kale omgeving. Soms zie je de palen al van verre staan. Paddy Dillons routebeschrijving heb ik alleen in het begin even geraadpleegd. De zon brandt, factor 50 en hoofdbedekking noodzakelijk. Soms een verfrissend windje. Ik wandel door een paar kleine witte dorpjes, waar niemand op straat is. Siesta. Er wordt hier veel moeite gedaan groenten en fruit te kweken en telen. Zwarte lapjes grond met verspreid staand wat groene of dorre plantjes. Het eindpunt Haria is een mooi stadje met veel kunstnijverige winkels en een gezellige esplanade. De bus laat even op zich wachten, maar brengt me langs onnavolgbare route in ca drie kwartier terug naar Arrecife.
Ik verblijf een paar nachten in hostal San Gines, prima voor m.n. solo-reizigers. Nette en ruime 1-persoons kamers met gemeenschappelijke keuken en dakterras.
Over een week vlieg ik naar Lanzarote en begin ik mijn wandeling van 7 weken over de Canarische Eilanden. Ik kijk er naar uit!
Waarom de Canarische Eilanden? Omdat ik van eilanden hou, eerder op La Palma en Tenerife gewandeld heb en uitermate nieuwsgierig ben naar het vulkaanlandschap op Lanzarote. En die ene dag dat ik op La Gomera was, wilde ik echt langer blijven.
In Hostal Vagamundo in Los Llanos de Aridane ontmoette ik Hilde, en zij maakt mij attent op de GR131 (Dank je, Hilde!). Eerst wilde ik de wandeling verdelen over 2 of 3 vakanties, maar doordat ik deze week uit het onderwijs stap, heb ik nu de mogelijkheid om langere tijd aaneengesloten aan de wandel te gaan.
In principe wandel ik alleen. Ik overnacht wel in hostels, waar ik ongetwijfeld andere reizigers en/of wandelaars tegenkom. Daarnaast heb ik twee vriendinnen die een weekje meelopen: Marijke op Gran Canaria en de week erna Jacqueline op Tenerife.
Ik gebruik de routebeschrijving van Paddy Dillon, ook bekend van ‘Het Zoutpad’: Trekking in the Canary Islands. Ik weet al dat ik enkele dag-etappes waarschijnlijk niet zal lopen: omdat de etappe te lang is, te lang door de bebouwde kom gaat, ik niet in m’n eentje in een berghut wil overnachten of omdat op La Palma de route door de vulkaanuitbarsting onderbroken is. Elke etappe die ik niet loop vervang ik door een route uit de Rother Wandelgidsen (uitgeverij Elmar), maar wel zó dat ik aan het eind het totaal van 560 km van de GR131 heb gelopen.
Ik begin op Lanzarote, daarna Fuerteventura, Gran Canaria, Tenerife, El Hierro, La Palma en tot slot La Gomera.
Op deze plek ga ik vanaf elk eiland minstens 1 bericht plaatsen. Dus, wil je me volgen? Leuk als je mijn Berichten leest.
Hartelijke groeten! Anne
Reis-boek.nl was een weekje dicht. Een week gewandeld in Twente. Gestruind in het glooiend coulissenlandschap op de grens met Duitsland. We kampeerden op Hoeve Springendal aan de visvijver. Aanrader!
Op en rond het eeuwenoude erf aan de Brunninkhuizerbeek, op een steenworp afstand van de Duitse grens, scharrelen de kippen en wroeten de Bentheimer landzwijnen nog in het zand. Natuurrunderen en Wildshire Horn schapen zorgen voor het beheer van de gebloemde beekdalen. Trekpaarden worden nog ingezet voor werkzaamheden op de kruidenrijke graanvelden.
Welkom in de ‘Tuin van Nederland’ zoals de bijnaam van het Springendal luidt.”
Vind routes en beschrijvingen van wandeltochten in Nederland op Reis-boek.nl
Afgelopen twee weken was Reis-boek.nl gesloten en ik dus op familiebezoek op Aruba. Dat werd een heerlijk relaxte vakantie.
Prachtige witte stranden met wuivende palmen, goed uit te houden door de wisselende bewolking en constante wind. Echt, veel gereisd, maar niet vaak zulke mooie stranden meegemaakt.
Qua cultuur vond ik het wat minder, niet echt verrassende architectuur (zoals Curaçao dat wel heeft). Eetgelegenheden zijn vooral afgestemd op de smaak van Amerikaanse toeristen: veel hamburgertenten, nauwelijks groente en weinig fruit.
Toch heeft het kleine eiland naast de stranden een aantal bezienswaardigheden: De Hooiberg beklommen, verrassende street art in San Nicolas gezien, de Aruba Aloe Vera plantage bezocht. Aruba Aloe Vera heeft echt fantastische lotions als je – toch – een beetje te lang van de zon hebt genoten. Vladderende vlinders in de vlindertuin bewonderd en gewandeld in het Nationaal Park Arikok met grotten en metershoge cactussen.
Verder biedt Aruba véél wateractiviteiten waar ik weinig gebruik van heb gemaakt, behalve heel veel zwemmen in warm en helder zeewater.
Ik verbleef bij familie, maar was ook een week in Wonders’ Boutique Hotel; een kleine oase met smaakvolle kamers en een rustieke tuin met zwembad en bloemen in potten en allerlei tsjilpende vogeltjes en waar je ook kunt genieten van verzorgde ontbijtjes, mét fruit.
Wonders’ Boutique Hotel, Emmastraat 63, Oranjestad, www.wondersaruba.com
Romans, reisliteratuur en kookboeken van en over de Nederlandse Antillen op Reis-boek.nl
Tussen 2009 en 2021 heb ik als particulier boeken verkocht via Bol.com. Nu is Bol.com per 3 mei ’21 gestopt met de verkoop door particulieren en is mijn account opgeheven. Dat betekent dat zo’n 1320 beoordelingen in de prullenbak zijn beland. Bálen! Ik heb toch de laatste beoordelingen gered. Beoordelingen Bol.com
Per 3 mei ’21 is Bol.com gestopt met de verkoop van boeken door particuliere verkopers. Hierdoor kan het voorkomen dat links naar Bol.com die ik geplaatst heb bij boeken die ik niet meer in voorraad heb, weinig of geen resultaat laten zien … Wordt gaandeweg komende maanden opgelost. 17-05-21
Deze foto ligt al een paar maanden op mijn werktafel. Gevonden in een boek (weet niet meer welk boek). En veel te mooi om niets mee te doen. Op de achterkant staat in mooi ouderwets handschrift geschreven : G. ten Broeke De Berkelhof . Het is gedrukt als ansichtkaart. Gezien kleding (de knipmutsen en petten) is het waarschijnlijk een groep uit Twente, Salland of de Achterhoek, kan een volksdansgroep zijn. Wie weet meer over deze foto, c.q. deze groep mensen? Klik er op om ‘m te vergroten. Het lijkt me leuk om de foto te bezorgen bij iemand van deze groep. Mail naar Anne@Reis-boek.nl
