Gastvriend van vrije volken – Avonturen onder Montenegrijnen, Malisoren, Bedouinen en Berbers –

“Reeds in zijn beide vorige boeken deed de auteur zich kennen als een bekwaam fietser en een rap verteller, – en men mag deze eigenschappen gerust omwisselen. Dit nieuwe boek is wel het meest avontuurlijke van de drie. Niet het minst vanwege het feit dat Monnink er ditmaal in zijn eentje op uittrok, waardoor de situaties waarin hij terechtkwam ongeveer dubbel zo riskant waren, als toen hij met zijn trouwe makker Toon Damhuis naar de Oriënt toog. Gedeeld gevaar is tenslotte half gevaar.

We maken in dit boek bij tijd en wijle ademloos mee, hoe Monnink hoog de bergen intrekt van Montenegro en Albanië; hoe hij het avontuur zoekt, wanneer het te lang op zich laat wachten. Dat dit laatste ons al direct in de aanvang van het boek bijna op het gemis van dit boek (èn van zijn beide vorige boeken!) was te staan gekomen, is slechts een boeiende bijkomstigheid temeer voor wie zich in Monnink’s belevenissen  verdiept …

Montenegrijnen en Malisoren, – om hen is het deze globetrotter in de eerste plaats te doen: deze in wezen “vrije volken”, hoezeer ook uiterlijk in hun vrijheid beknot door de ongunst der politieke ontwikkelingen. Volken waar de gesel der bloedwraak nog woedt, maar waar ook de gastvrijheid en gastvriendschap als nergens elders kind aan huis zijn.

Ware het mogelijk geweest, Monnink zou stellig ook de Middellandse Zee per fiets zijn overgestoken, per waterfiets desnoods. Nu ging het echter per schip, en het moet gezegd: op dat verkeersmiddel blijkt hij in mindere mate een held dan op zijn fiets, zelfs al is er ditmaal geen wolkje aan de lucht.

De donkere wolken komen pas weer opzetten, als Monnink in Noord-Afrika is: een kloppartij met Engels militairen in een Egyptisch restaurant; teleurstelling zoal niet in den toch in verband met de liefde; een alles verwoestende woestijnstorm, die alleen de onverwoestbare Monnink overeind laat, zij het ternauwernood; malheur met foto-afdrukken in Tripoli … Maar er zijn ook de momenten dat het leven de auteur wat vriendelijker toelacht of zich aan hem vertoont met zijn meest dwaze gezicht. Zijn  ervaringen temidden van Bedoeienen en Berbers behoren tot de meest aantrekkelijke van dit boek.

Men leest Monnink’s verhaal, alsof men bij hem achterop dit vermetele avontuur meemaakte!”