Berichten

Ciudad Velha, Santiago

Wachttijd op Schiphol waar reisorganisatie op hamerde was niet nodig.

Ik was van plan hier regelmatig een berichtje te plaatsen, maar deze vakantie is daar te kort voor. Te veel te zien en te doen. Misschien later.

Eentonig droog landschap met acacia’s, behalve in de valleien. Daar: fruitbomen, groot groen gebladerte.

Mensen kleurrijk, huizen grotendeels van grijs beton omdat ze nog niet afgebouwd zijn. Maar wel bewoond. Scharrelende kippen, geiten, koeien, honden. Nergens hekken!

Naar Kaapverdië

Over 2 dagen vlieg ik naar Praia op het eiland Santiago in Kaapverdië. Met 4 uur vantevoren-aanwezig-zijn op Schiphol en 5 uur transfer-tijd op de luchthaven van Lissabon ligt Kaapverdië figuurlijk toch wat verder weg dan ik aanvankelijk dacht.
Ik bereid me voor door m’n conditie te verbeteren in de sportstudio; het is een wandelvakantie en het is ook de bedoeling een vulkaan op te lopen. En ik vind het leuk wat Portugees te leren. Ik ben begonnen met DuoLingo op de mobiel en heb daar in eerste instantie een vliegende start gemaakt. Maar ik ben nu bij les 19 en het wordt saai met allerlei onderwerpen waar ik niet in geïnteresseerd ben. Bovendien nemen de advertenties nu in rap tempo toe. Dus vanmiddag een ouderwets handig taalgidsje aangeschaft bij Boekenvoordeel: Globus Taalgids Portugees. Handig is wel dat ik bij DuoLingo al de uitspraak geoefend heb. En de uitspraak van Portugees is best lastig.
Met m’n DuoLingo app en het taalgidsje heb ik in ieder geval wat te doen op de luchthavens!

Korting op romans en fotoboeken

Mijn passie is groot, mijn opslagruimte klein. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van veel – mooie, dikke, merkwaardige, boeiende, van beroemde en minder bekende fotografen, eersteklas – fotoboeken.
Vrijwel alle fotoboeken zijn afgeprijsd (t/m augustus ’22)
Daarnaast ook tijdelijk korting in de categorie literatuur/romans.
Bezoek de uitstallingen van fotoboeken (sept. ’22: pagina bestaat niet meer) en literatuur/romans

En nog steeds is verzending gratis !

Nog een keer Los Cristianos

De laatste wandeling van deze reis gaat rond de heuvel ten oosten van Los Cristianos. Omgeving is eentonig, uitzicht over baaien en stranden mooi.

De 560 km heb ik ruim gehaald. Ik dacht dat ik er soms wel moeite mee zou hebben, maar na een dag of een paar dagen wandelen wil ik de volgende dag eigenlijk maar 1 ding: wandelen. Alleen de laatste week veel rond, bij, langs, in, op, strand en zee gehangen en doorgebracht.

Ik heb zin om naar huis te gaan. Maar weet ook dat ik dit zal gaan missen: gewoon gáán. Over onbekende paden, in een fijn klimaat, met natuurlijke geuren en kleuren en geluiden, of juist stilte. Andere mensen ontmoeten en kijken wat er verder op je pad komt.

Dolfijnen en walvissen

Met enige aarzeling boek ik een boot-excursie om dolfijnen en (een kleine soort) walvissen te zien. Het blijkt helemaal de moeite waard. We zien op een gegeven moment wel zo’n 25 tot 30 dolfijnen tegelijk die in groepjes van 2 tot 6 tegelijk boven het water springen. Bovendien zien we zowel bij de dolfijnen als de walvissen baby’s aan de zij van de moeder zwemmen. Ik heb ooit op Cuba met dolfijnen gezwommen, maar dit is minstens zo spectaculair.

Valle Gran Rey

Valle Gran Rey is een vallei bestaande uit zo’n 16 buurtschappen, waarvan een aantal aan het strand. Ik onthou ze niet allemaal, dus voor mij is het 1 Valle Gran Rey.

Het is een a-typisch strandoord; hier geen ligbedden, strandstoelen, enz. Iedereen neemt z’n eigen parasolletje mee en plant die in het bruinzwarte zand.

Aan de zuidkant is een haven, waarvandaan ook excursieboten vertrekken voor sightseeing dolfijnen en soorten walvissen.

De eerste keer dat ik hier in zee zwom vroeg ik me af wat al die honderden driehoekjes waren die net boven het water uitstaken. Op twee meter afstand zag ik dat het allemaal vissenbekjes waren. Als 1 vis duiken ze weer onder water.

Voorbij de haven loopt nog een weg langs de berghelling. Leidt naar grotten waar voorheen m.n. hippies een onderkomen hadden. Is nu verboden ivm gevaar voor instorting en hoog water.

Bevolking bestaat (naast Gomeranen) voornamelijk uit Duitse pensionado’s en mensen van diverse nationaliteten, die  (te lang) zijn blijven hangen.  Nederlanders die hier het grootste gedeelte van het jaar verblijven.

Van een vrouw met lange wapperende witte haren en dito kleurige rok, die er toch uit ziet als minstens 80, wordt me verteld dat ze de plaatselijke wietteelster is.

Olivia, een Duits-Nederlandse vrouw met wie ik veel optrek, heeft voor de derde keer haar terugvlucht uitgesteld/omgeboekt.

Toch zou ik er niet aan moeten denken hier langer dan een paar weken te verblijven. De zee heeft iets magisch, het klimaat het hele jaar prima. Maar verder is er weinig. Het dorp Arure op 5 km afstand schijnt een kunstenaarsdorp te zijn en tegen 6 uur s middags treffen een aantal bewoners/kunstenaars elkaar beneden op een plein, maar ik zie nergens kunst.

Wat wel prettig is, is dat er veel mensen zijn die alleen zijn/reizen en dat het doodnormaal is om in je eentje op een terras of in een restaurant te zitten. En met m’n – na 7 weken – vaal geworden en versleten kleren val ik ook niet op.

Van Ipena naar Alojera

Een stukje GR 132. Het pad is vrij makkelijk en volgt voor een groot deel wat waarschijnlijk de oude verbindingsweg is geweest: geplaveid met keien, nu grotendeels wel overwoekerd. Als ik het plaatsnaambord Alojera passeer, is het nog ruim een uur lopen over de asfaltweg naar het strand. Had ik niet op gerekend.

Erque

Met Nederlandse Gomera-bewoners naar Erque, daar een afdaling naar ruines van een grotwoning en een later daarnaast gebouwde finca. Mooi vakwerk van allemaal op elkaar passende stenen zodat er deurlijsten en afdakjes ontstaan. Er ligt nog oud gereedschap en meubilair. Ik denk een ouderwetse wieg te zien.

Daarna viskroketjes eten, staan hier bijna overal op het menu en zijn heerlijk, Gevolgd door nog een mooie wandeling doot het laurierbos, in nationaal park Garajonay, bij Las Hayas.

Morgen, zaterdag, vertrek ik naar Valle Gran Rey. Ik heb er voor een week een appartementje gehuurd, zo ongeveer aan de ruisende zee en het strand. Van daar uit doe ik de laatste 2 etappes op La Gomera. La Palma laat ik dus schieten, ik ken het eiland en heb er eerder al 3 etappes van GR 131 gelopen. Ik heb het prima naar mijn zin op La Gomera.

 

Chorros de Epina

Ik loop een gedeelte van de GR 132 naar Chorros de Epina. Het pad is steil en afgezien van weer een schitterend uitzicht niet bijzonder interessant. Epina is een dorp en ik vraag me af wat chorros zijn (vertaling ‘spuit’). Het blijken 7 houten pijpen te zijn die water van de berg in een stenen bak leiden. Oud en met legenden omgeven.

Terug naar Vallehermoso neem ik een lokale route en die is wel bijzonder. Eerst door laurierbos, dan paden omgeven door groen en bloemen, vervolgens door een dorp dat ooit bekend stond om zijn 10 wijnpersen en nog steeds wijn produceert. Tenslotte door het dal met tuinen en kleine akkers.

Lekker en gezellig wijn gedronken bij een Nederlands stel dat al jaren naar La Gomera komt en vorig jaar een finca kocht en hier nu permanent woont.

La Gomera

Bekender dan de GR 131 is hier de GR 132; een route van 8 etappes rond het eiland. Op de grote kaart van het eiland staan ook lokale wandelroutes aangegeven. En dan heb ik ook nog het groene boekje; de Rother wandelgids. Genoeg wandelingen om hier 2 weken te blijven en misschien doe ik dat ook wel.

Vandaag een lokale route gedaan vanuit Vallehermoso, naar Simancas en Tamargade. Heel afwisselende wandeling, van brede landwegen tot smalle paadjes met steenslag, zodat er van het paadje soms niet veel meer over is.

Gisteren route 4 van de GR 131 naar Playa de Vallehermoso. Kort stukje, maar wel mooi door de vallei, langs allerlei tuinen en velden waar veel moeite wordt gedaan om ondanks droogte groenten en mais en aardappelen te telen.

Mijn huisgenoot in dit hostel (het is er momenteel maar 1, het is niet druk) maakt op een Spaanse manier zijn ontbijt; 4 of 5 rauwe knoflooktenen over geroosterd oud brood schrappen  daar rijkelijk goede olijfolie over gieten en eten maar. Als je s morgens het hostel binnenkomt loeit de knoflookgeur je tegemoet.

Vallehermoso

Ik ben in Vallehermoso (‘Mooie Vallei’) op La Gomera, hostel Casa Amaya aan het dorpsplein, host Alfredo. Het hostel is zorgvuldig en sfeervel ingericht en Alfredo is zeer gastvrij. Hij heeft achter het hostel een half verwilderde groente- en kruidentuin waar ik kruiden mag plukken. Ik eet sla met majoraan, basilicum of menthe, kleine witte bloempjes die nootachtig smaken, nog wat ander onbekend geurig groen,  aangemaakt met lokale biologische olijfolie. Verrukkelijk.

Bussen rijden niet vaak, maar sluiten wel goed op elkaar aan. Vanuit Vallehermoso kan ik met max. 2 bussen bij elk startpunt van een etappe of uitgezette route terecht.

Op de wandelkaart van La Gomera is de tweedaagse route van Paddy Dillon in vieren gedeeld. Gisteren liep ik etappe 3 van Chipude naar Vallehermoso. Tussen Chipude en Las Hayas was het landschap glooiend. Daara, in het Nationaal Park Garajonay, gingen de wandelpaden door laurierbossen. Na al het dalen en stijgen wel lekker om een paar kilometer over tamelijk vlakke bospaden te lopen. Later langs de flanken zijn smalle paden veelvuldig overwoekerd door distels en ander stekelig  ongemak en vinden ook allerlei in secten mijn benen lekker.

Los Cristianos

Ik heb een zwak voor Los Cristianos op Tenerife. Het is een strandoord met strandboulevard en veel winkels en allerlei eetgelegebheden. Het leuke is dat je hier echt de meest uiteenlopende types vakantievierders voorbij ziet komen. Allerlei gendertypen, leeftijden, nationaliteiten, kledingstijlen, tweevoeters, eenvoeters, viervoeters, mensen die zich met wielen voortbewegen, sportievelingen, niet-sportievelingen, enz. Ik zit op het terras van El Turq Kebab en geniet.

Vanmorgen met 3 opeenvolgende bussen vertrokken uit Pozo la Salud naar de haven en met de ferry naar Los Cristianos op Tenerife gevaren. Verblijf nu in een verschrikkelijk slecht hostel, Tenerife Hostel, maar dat is maar voor 1 nacht. Morgenochtend met de ferry naar La Gomera.

Pozo de la Salud

Na een lange absoluut schitterende wandeling over de kam van de krater/het eiland en een flinke afdaling kom ik aan in de enige accommodatie in de wijde omtrek: Hotel Balneario Pozo de Salud.

De route begon op grote hoogte over vrij kale heuvels, vervolgens dennenbossen en daarna uitbundige bloemenvelden, aan het begin van de afdaling subtropische planten. En aan het eind rotsen en lava.

Pozo de Salud is zo ongeveer het einde van de wereld. Het hotel staat op de rotsen en het uitzicht over de kliffen is spectaculair. In de zee is niet te zwemmen,  maar het hotel heeft een flink zwembad.

De tweede dag in dit hotel ga ik s morgens met een soort buurtbus boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarkt 10 km verderop in La Frontera. In vergelijking met Valverde een grootstedelijke plaats, met heel veel autoverkeer. De rest van de dag breng ik in en bij het zwembad door.

Tamaduste

De paden van Valverde naar Tamaduste zijn niet bijzonder. Wel steil. Tamaduste is een vakantiedorp dat zich vormt om een natuurlijk zwembad. De baai is bij eb door rotsen afgesloten van de zee. Bij vloed stroomt er water in. De zee is hier ruw. Maar in de baai liggen baders heerlijk te drijven. Ik baal er van dat ik geen handdoek bij me heb. De weg terug is ook steil.

Valverde – San Andres

Van de haven tot Valverde is het 7 km ver en 700 meter hoog.

Eenmaal boven Valverde is het landschap glooiend, landelijk, lieflijk. Ronde toppen van heuvels/bergen.

Ik passeer een kruis en een tegel aan de muur die meldt dat hier de Camino de la Virgin begint, de pelgrimsroute van El Hierro. Het pad is vrij breed en goed begaanbaar en omzoomd door klaprozen (op de andere eilanden nauwelijks gezien). Op een gegeven moment zien hele hellingen rood. Ik denk aan mijn moeder . Zij hield veel van deze bloemen.

Mijn route van vandaag is niet te lang, het is zaterdag en ik ben niet zeker of de bus regelmatig rijdt. In San Andres blijkt inderdaad dat ik 2,5 uur moet wachten. Ik loop dezelfde weg terug en ben voor de bus in Valverde.

Het is zaterdagmiddag en alle winkels zitten dicht. Valverde lijkt op een groot bergdorp. Maar wel een met een goed assortiment winkels, m.n. van de sportzaak ben ik onder de indruk (als ik de etalage zie).

El Hierro is dan ook een WANDEL-eiland. Zo ongeveer alle toeristen hier zijn (Spaanse) wandelaars. Vanmorgen routes, tips enz., uitgewisseld met andere hotelgasten. Iets wat ik tot nu toe wel gemist heb.

El Hierro

El Hierro vind ik spannend. Ik weet niet veel meer dan dat dit het kleinste eiland is en dat je van taxi’s gebruik moet maken om de hele route te lopen. Als de boot aanlegt zie ik een enorme berg voor me met een wit lint dat van linksonder naar rechtsboven loopt.

Als ik met een taxichauffeur het lint op rijd naar de hoofdstad Valverde, vertelt hij dat El Hierro officieel 11.000 inwoners telt, maar dat de helft ook een onderkomen op Tenerife heeft of op Tenerife naar school gaat.

Het hotel (The Boomerang) is eenvoudig en efficient en heeft een behulpzame receptie. Het is 9.00 uur s avonds en net nog licht.

Ik hoor de castagnetten als ik het hotel uitloop. Bij het plein voor het gemeentehuis verzamelen kinderen en jongeren zich en een stoet, processie? optocht? zet zich in beweging. Voorgegaan door een vaandeldrager, 3 fluitisten en 3 dikke trommen laten de kinderen/jongeren hun castagnetten klinken terwijl ze op de maat een soort dansende huppas maken. Het is opzwepend vrolijk.

Los Cristianos

Jacqueline vertrekt s morgens vroeg met de bus naar het vliegveld. Mijn ferry naar El Hierro vertrekt pas laat in de middag. Ik wandel langs de promenade naar een stukje baai dat ik aan het einde van de boulevard weet te liggen. Als ik langs een aziatische pedicure ga, kom ik op het idee mijn voeten te verwennen. Het is fascinerend om te zien hoe intens zij bijna 2 uur lang mijn nagels en voeten, knipt, vijlt, schuurt, insmeert, kneedt, lakt, masseert, scrubt en nog eens masseert en lakt enz. Als ik weer loop, voelt het als ‘walking on air’. Dit hebben mijn voeten verdiend.

Ifonche naar Arona

Het tweede gedeelte van etappe 24 begint over een klein asfaltwegggetje. Maar al snel worden het smalle paadjes langs weer flanken van een berg, door passen en kloven. Mooi uitzicht over de dalen tot Los Christianos en we zien ook La Gomera liggen. Met alle ongelijke stenen en gruis op de op- en neergaande smalle paden blijft het echter oppassen,  een uitglijder is zo gemaakt.

We hebben een goedkope overnachting geboekt in Banana Surf House, tegen de verwachting in blijkt het een superschoon hostal te zijn met een ruime kamer en alle nodige faciliteiten.

Vilaflor

Het maanlandschap waar route 64 uit het groene boekje (Rother Wandelgids Tenerife) naar toe leidt valt wat tegen. (Zeker als je ooit in Cappadocie geweest bent). Het betreft twee kleine gebiedjes met zacht steen in lagen. De route wordt als gemakkelijk omschreven, maar het ruim 2 km steile keienpad omhoog (hetzelfde als het pad omlaag) zou ik niet makkelijk noemen.

Vilaflor betekent: ik zie de bloem. Er bloeien in de omgeving dan ook uitbundig veel bloemen. Verder is het dorp bekend van Hermano Pedro  die in 1980 zalig is verklaard. En het dorp ligt hoog: vanaf het dakterras kijk ik neer op de wolken.

Hotel Rural Vilaflor is een mooi oud pand met stenen trap, veel houtwerk en heel erg gehorig. Op het terras van de cafetaria op het plein heb ik kennis gemaakt met de man die naast mij slaapt.

El Teide, vulkaan en hoogste punt van Spanje

Van El Portillo tot de parador is het 17 km over een gravelweg. Links en rechts rotsformaties ontstaan na vulkaanuitbarstingen in diverse tijdperken. Stenen die als een puzzel in elkaar passen, dan weer een bergrug met vloeiende lijnen of steile rotswanden die orgelpijpen heten. Bruin, rood en geel en een beetje zwart.

En steeds weer zicht op het majeno mistueuze El Teide.

De Organos hoogteweg

Met La Caldera als startpunt gewandeld over smalle paadjes langs, soms diepe, dichtbegroeide kloven. Route 7 uit Rother Wandelgidsen Tenerife (uitg Elmar) en een gedeelte etappe 20 van de GR.

Jacqueline is IVNgids en ontdekt het ene bijzondere plantje na het andere: struik van slangenkruid, de Teide-brem met witte bloemetjes, guichelheil, schroeforchis en andere orchideeen. IVN Den Bosch: er komt een Tenerife-avond aan.

Kustwandeling

Van La Mareta langs de Costa de Silencio naar Galletas. Mooie kustwandeling met beukend water op de rotsen. Marijke met Transavia naar Nederland, met Jacqueline met de bus naar Orotava, dicht bij El Teide.