Lied van een stomme – Brieven van Buru –

“Veertien jaar heeft Pramoedya Ananta Toer na 1965 gevangen gezeten, waarvan tien jaar als balling op het onherbergzame Molukse eiland Buru. De grootste schrijver van Indonesië was daarmee van het nationale culturele toneel verdwenen. Maar hoewel hij monddood was gemaakt door de Indonesische autoriteiten, is Pramoedya altijd lijven schrijven.

Van de buitenwereld afgesloten, geeft hij in een diep ontroerende reeks brieven aan zijn kinderen rekenschap van zijn schrijversleven. Nadrukkelijk plaatst hij zijn kindertijd, huwelijksperikelen en vaderschap binnen het kader van de Indonesische politieke ontwikkeling, waardoor het kan gebeuren dat zijn moeder in een waar loflied wordt afgeschilderd als zinnebeeld van de Indonesische revolutie. Historische ontwikkelingen als het ontwaken nationalisme vóór de Tweede Wereldoorlog, de Japanse bezetting, de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Nederlanders, Soekarno’s flirt met het communisme, en de voor hemzelf zo bittere Nieuwe Orde van president Soeharto, weet Pramoedya met zijn persoonlijke ervaringen samen te smelten tot een emotioneel beladen, genadeloos openhartig verslag.

Bovenal getuigt deze autobiografie in briefvorm van Pramoedya’s ongebroken schrijverschap.

De brieven die Pramoedya nooit heeft kunnen versturen zijn nu gebundeld tot en autobiografie die in Indonesië nooit zal kunnen verschijnen.”