Naamloze angst – Roman –

“De jonge arts Alexander Hakluyt stond in 1920 aan het hoofd van een expeditie die in de binnenlanden van Borneo op zoek ging naar de overblijfselen van een fossiel type mens. Hoewel de zwaarlijvige Hakluyt even ongeschikt was voor de rol van avonturier als een eenbenige voor de cavalerie, wist hij aan een vijandig milieu toch het succes af te dwingen. Een opmerkelijke prestatie, in het licht van de vele werkelijke en imaginaire beproevingen die hij moest doorstaan. Maar ook opmerkelijk vanwege de wankele basis van zijn theorie, die beweerde dat de wieg der mensheid in Zuidoost-Azië had gestaan. Het expeditieverslag van de ontdekking van de Borneomens laat zich lezen als een zegetocht van de wilskracht.

Hakluyts vondst keerde zich tegen hem en werd zijn noodlot, toen erkenning van het belang van zijn Borneo-mens uitbleef.

Het is door de ogen van kleinzoon Laurens dat het latere leven van Alexander Hakluyt wordt geschetst. Ruim vijftig jaar na de junglereis van de grootvader is de kleinzoon betrokken bij een onderzoek naar rotstekeningen in de grotten van Zuid-Frankrijk. Wat er zich daar tussen de twee mannen en de ene vrouw van het team afspeelt, drukt een rampzalig stempel op de uitkomst van dit onderzoek. Waar de grootvader meester van de situatie bleef, werd de kleinzoon er slachtoffer van.

In de wijze waarop Laurens zich het Franse drama herinnert, speelt het Borneoverhaal van de grootvader echter een grote rol.”