De Caraïbische jeugdboeken van MIep Diekmann – Een leesverslag –

“Miep Diekmann bracht een belangrijk deel van haar jeugd op Curaçao door, waar haar vader commandant van de militaire politie was. De ‘cultuurschok’ die het gevolg was van haar Antilliaanse opvoeding is van essentiële invloed geworden op haar uitgebreide oeuvre jeugdliteratuur.

Deze studie geeft een samenvattende analyse van haar tien Caraïbische jeugdboeken, van het zo bekende ‘De boten van Brakkeput’ (1956) tot het recente ‘Geen enkel verdriet duurt honderd jaar’ (1982). Het uitgangspunt daarbij was een leesverslag te geven van de literaire werking, gerelateerd aan de Caraïbische leefsituatie.

‘Wie Miep Diekmanns werk vergelijkt met het ‘Antilliaanse’ werk van haar collega-schrijvers in Nederland, ziet onmiddellijk haar andere benadering, die door het verblijf in haar jeugd op Curaçao veel meer van ‘binnen-uit’ geschiedt. Ze plaatst zich in haar werk niet tegenover de Antilliaanse maatschappij; ze beschrijft figuren die daarvan juist deel uitmaken, maar zich wel tegelijkertijd kritisch tegenover deze maatschappij opstellen. In dat kritische spelen haar Nederlands-Westerse waarden een belangrijke rol. Maar die kritische kijk richt zich ook op Nederland en Nederlands figuren.
Miep Diekmanns kritiek gaat zo in twee richtingen: nogal fel ten opzichte van de Nederlandse maatschappij, en milder want proberend te begrijpen en te verdedigen, ten opzichte van de Antilliaanse. In feite zijn haar figuren zo op zoek naar die individuele menselijke identiteit en integriteit die herhaaldelijk als hét grondthema van de Caraïbische literatuur wordt aangeduid.’

Wim Rutgers doceert Nederlands op het Colegio Arubano te Aruba; hij publiceerde over Nederlandstalige Caraïbische literatuur in diverse tijdschriften in de Nederlandse Antillen, Nederland en België, en is als literair-criticus verbonden aan het dagblad ” Amigoe’.”