De laatste der Mohikanen

– Met plattegronden van forten – Engelse en Franse wapens – Uniformen – Kano’s – Indiaanse keuken – Wouddieren – Kaart van de Indianenreservaten – Verklarende woordenlijst –

“Met De laatste der Mohikanen wilde James Fenimore Cooper niet zomaar een spannende avonturenroman brengen. Zijn bedoeling was ook kritiek te leveren op bepaalde ondeugden van de Amerikaanse pioniers en de corruptie van zijn tijdgenoten.

Op veel gebieden is dit boek een zedenroman waarin Magua, de belichaming van het kwaad – verraderlijk, wreed, begerig en wellustig – in fel contrast staat met de zachtheid en lieftalligheid van Cora en Alice, met de mannelijke tederheid van majoor Heyward, de eenvoudige vroomheid van David Gamut en de uit noodzaak ontstane praktische zin van Chingtachgook, Uncas en Haviksoog.
Tussen de vrouwelijke en de mannelijke helden van het verhaal heeft de schrijver een subtieler verschil gelegd. De Engelse reizigers hebben medelijden met hun vijanden (Magua buiten beschouwing gelaten), iets wat de Indianen en Haviksoog totaal onbekend is. Haviksoog begrijpt dit christelijke medelijden, maar hij weet dat hij er om veiligheidsredenen niet kan aan toegeven. De Indianen zijn er zich niet van bewust. Zij leven volgens een nauwgezette en eervolle gedragslijn, hoewel het doden en het scalperen vrij hardvochtig en weerzinwekkend lijkt voor diegenen die hier niet mee opgevoed zijn.

Cooper verlegt voortdurend de actie van het verhaal van de ene zienswijze naar de andere, en brengt op die manier op subtiele wijze de basisverschillen naar voren.”