De Spaansche tragedie

“Jef Last, schrijver, journalist, cineast, mijnwerker, achtereenvolgens propagandist bij verschillende partijen, kapitein bij de Spaansche republiek, en thans partijloos, vaderlandsloos, vogelvrij bij fascisten en communisten …
Is hij een zonderling? Een raddraaier? Een eeuwig negativist? Neen, hij is in de eerste plaats een mensch. Een fel, opstandig mensch, zeg desnoods een fanatiek mensch, maar een mensch – geen partijganger, geen ‘spreekbuis van Moskou’, geen boulevard-journalist. Een temperament als een vaatje buskruit, een overtuigingsgloed als een apostel, een roekeloos-zich-inzetten als de eeuwige vrijwilliger, een rusteloosheid als van een hevig verontruste waarheidszoeker, die zwerft van land tot land, van partij tot partij, om te eindigen bij de vaderlandsloozen en de partijloozen, bij de eenvoudige boerenjongens aan het Spaansche front en bij de havenwerkers van Antwerpen.
Als deze man, na zoo tragische belevenissen als aan het Spaansche Front, na het opgeven van zijn laatste politiek stroohalm en het verlies van zijn Nederlandsche pas, een soort “Credo” schrijft, kan men verzekerd zijn van een aangrijpend-eerlijk document, waarin menschelijke bewogenheid en deernis leven.

Dit boek, waarin 13 maanden frontbelevenissen in Spanje zijn neergelegd en dat hier en daar adembenemend is van tragiek en ware grootheid, heeft  recht op uw belangstelling.”