Dubliners

“… is een uit vijftien verhalen bestaande bundel die in 1914 na veel drukkersleed verscheen en waarvan de thema’s later terugkeerden in A Portrait of The Artist as A Young Man (1916), Ulysses (1922) en Finnegans Wake (1939). Vooral deze laatste werken hebben James Joyce de naam gegeven van een zeer ontoegankelijk schrijver, maar aan de hand van Dubliners is het niet moeilijk een weg te vinden door een wereld die in de literatuur van onze tijd haar weerga niet heeft.
De thema’s die Joyce hier voor de eerste maal bezighouden, zijn allereerst de ‘epifanie’, het heldere moment dat de personages en de lezers inzicht geeft in hun bestaan, en de ‘paralyse’ waaraan Dublin omstreeks 1900 lijdt. Hierbij voegt zich een gevoel van onmacht, waar de hoofdpersonen soms aan lijken te ontsnappen om dan weer als Ikarus of Lucifer neer te storten.
De verhalen in Dubliners zijn niet naturalistisch. Men zou ze flarden van mensenlevens kunnen noemen, waarbij ritmische patronen, verwijzingen over en weer en symbolische perspectieven als bindende elementen fungeren. De aanzetten van de ‘monologue intérieur’,  waarmee Joyce beroemd zou worden, zijn hier al merkbaar, het duidelijkst in het slotverhaal De doden, dat als een van de opmerkelijkste verhalen van de twintigste eeuw moet worden beschouwd.”