Een land als Maleisië – reisverhaal –

“Hoe moeilijk of hoe makkelijk is het voor een vrouw om alleen te reizen door een streng islamitisch deel van Maleisië, om in Borneo de rivieren op te gaan, het oerwoud in te trekken, contact te maken met Dayaks en te slapen in hun ‘longhouses’?
Ze kan zich onzeker voelen, eenzaam, zelfs bedreigd, maar er is ‘gantirugi’ zoals een man van de Ibanstam op Borneo zegt: ‘Het heeft ook voordelen’.

In Een land als Maleisië vertelt de schrijfster over een tocht over het schiereiland Malakka en door Serawak op Borneo. Ze is er niet zo vaak alleen. Ze praat met feministische islamitische vrouwen, met de Engelse Mariam die woont op een afgelegen eiland en er als zelfbescherming een geest in een fles op na houdt. Ze leeft een tijdlang in een hut aan het strand van de Zuid-Chinese zee, waar reuzenschildpadden hun eieren leggen. De jonge Chinese arts Liau leert haar dat er yinmaaltijden zijn en yangmaaltijden. Ze ontmoet Awang en Pak Ibrahim, de hindoe Ansari, de opportunist Osman en de Chinese Suyin die twaalf jaar in het oerwoud leefde als guerillastrijder. In Malakka legt ze een hibiscus op het altaar van de godin Kwan Ti, de beschermvrouwe van schrijvers.
In Borneo vindt ze Dayaks, rivieren met stroomversnellingen, longhouses met vreemde riten, een oerwoud met pythons, neushoornvogels en apen.

Maleisië is een land dat zijn stempel nalaat op iedere reiziger. En het is moeilijk weg te gaan uit een stad als Kuching waar je urenlang heen en weer zou willen varen in een van de Chinese jonken op de Sarawakrivier.”