Het Huis met de leeuweriken

“In haar schitterende romandebuut put Antonia Arslan uit het familiegeheugen om te vertellen over de tragedie van een ‘zachtmoedig, fantasievol’ volk, de Armeniërs, en het schrijnende verlangen naar een verloren thuis.

De Armeense Yerwant heeft al jong het ouderlijk huis verlaten om te gaan studeren in Venetië. Nu, bijna veertig jaar later, treft hij de laatste voorbereidingen voor de reis naar Anatolië, waar hij eindelijk zijn broer Sempad en alle andere familieleden weer in de armen zal kunnen sluiten.

Het nieuws van zijn komst verspreidt zich door zijn geboorteplaats waar de lucht geurt naar jasmijn en paasgebak. De dolgelukkige Sempad ontwaakt uit zijn kalme leventje: er moet een mooi welkomstfeest worden georganiseerd en er dienen ventilatoren te komen voor de gast uit Italië die zoveel hitte niet gewend is.

Het is echter mei 1915. Italië is in oorlog en sluit zijn grenzen, terwijl in het land van de Jonge Turken geen plaats meer is voor minderheden. Yerwant zal niet komen, en er zal geen feest zijn. In plaats daarvan allen verschrikking en dood.

Maar de kinderen zullen leven – dankzij Sempads vrouw en zussen en met de hulp van onverwachte vrienden die ervoor zorgen dat ze uiteindelijk in Italië terechtkomen, waar hun oom Yerwant zich over hen ontfermt.

Antonia Arlsan – Yerwants kleindochter – heeft het verhaal vormgegeven als een roman, even liefdevol en hartverscheurend als een sprookje.’