Oase Farafra

“Toen Arita Baaijens voor het eerst in Farafra kwam was het een rustig lemen dorp in een vergeten uithoek van de Egyptische woestijn. De bevolking leefde geïsoleerd en teruggetrokken zoals zij al eeuwen had gedaan. Tot er in de oase op grote diepte een enorme hoeveelheid water werd ontdekt, goed voor het bevloeien van duizenden hectares land. Met de aanleg van een asfaltweg naar de hoofdstad Caïro en het aanboren van waterputten veranderde er veel. Auto’s verschenen in het dorp, er kwamen een telefooncentrale, een ziekenhuis, flats en rond de nieuwe waterbronnen verschenen nederzettingen, bewoond door vreemdelingen uit de Nijlvallei. De éénentwintigste eeuw bereikt het dorp met duizelingwekkende vaart.

De ouderen klampen zich vast aan de dorpstradities en trekken zich terug uit het openbare leven. De jongeren willen een leven zoals zij dat op televisie zien en voelen niets meer voor het werken op het land en een huwelijk met een vrouw die binnenshuis wil blijven.

Arita Baaijens raakte gefascineerd door de positieve en negatieve kanten van de ontwikkeling. In haar boek beschrijft ze het leven van Saad, die niet zonder zijn dorp kan, maar regelmatig naar de stad moet vluchten om te ontkomen aan de knellende banden van het traditionele leven thuis. Ze vertelt hoe de ambitieuze burgemeester Farafra tegen de zin van de dorpelingen met harde hand de moderne tijd in jaagt, en hoe sommige vrouwen moeten toezien hoe hun echtgenoten regelmatig de woestijn in trekken met vrouwelijke toeristen. Thuis komen ze zelden meer.

Oase Farafra is een persoonlijk verhaal over de weemoed naar het verleden en de mogelijkheden voor de toekomst.”