Troostmeisje

“Op mijn eerste nacht als nieuwe Akiko gaven ze me de kleren van de oude Akiko, die te groot waren, zodat de soldaten om mij moesten lachen … Hoewel ik nog niet eens mijn eerste bloeding had gehad, mocht de hoogste bieder me het eerst gebruiken. Daarna kon iedereen zijn gang gaan, en dacht ik dat het bloeden nooit zou ophouden.

Ze is de jongste dochter van een arm Koreaans gezin en ze is pas twaalf jaar wanneer ze, net als de koeien van haar vader, wordt verkocht om geld op te brengen voor de bruidschat van haar oudste zus. Ze belandt in een `recreatiekamp` van de Japanese bezetter, waar ze als troostmeisje dagelijks wordt vernederd en verkracht.

Ze verliest alles, zelfs haar eigen naam. De Japanners noemen haar eenvoudig `nummer 41` of `Akiko`, net als het vorige troostmeisje in die hut.

Jaren later, als ze is gevlucht naar Hawaï, vraagt Akiko’s dochter Beccah zich af hoe haar moeder heeft kunnen overleven. Langzaam maar zeker vormt Beccah zich een beeld van de schaamte, de schande, de moed, de wil om te leven, maar bovenal de intense liefde van een moeder voor haar kind.”